RAL1011 Brązowo-beżowy elektrostatyczny lakier proszkowy do artykułów wyposażenia wnętrz

Najczęściej stosowane żywice do powlekania proszkowego na bazie termoutwardzalnej wywodzą się z grup epoksydowych, hydroksylowych lub karboksylowych, akrylowych i silikonowych. Zwykle wymagają one niższych temperatur utwardzania niż termoplastów, a producenci często wprowadzają dodatki przyspieszające lub opóźniające reakcję utwardzania. Ważne jest, aby poddawać produktowi powleczonemu proszkiem dogłębne ogrzewanie i umożliwić równomierne płynięcie termoutwardzonego materiału na docelowej powierzchni, ponieważ po zakończeniu sieciowania przez termoutwardzalny proszek, nie można go ponownie przepuszczać w celu skorygowania jakichkolwiek wad powłoki. Aby uzyskać pomyślne wyniki powlekania, konieczne jest również dopasowanie termoutwardzalnej formulacji do przewidywanej odporności na korozję produktu, cyklu utwardzania, tekstury i właściwości estetycznych.

Jednym z najważniejszych osiągnięć w dziedzinie powlekania proszkiem termoutwardzalnym jest możliwość projektowania typów żywic o zmiennych właściwościach, które uzupełniają obróbkę wykończeniową metalu. Ta szersza gama charakterystyk doprowadziła do zwiększenia wyspecjalizowanych ról w przypadku proszków termoutwardzalnych, w których poliestry i akryle znajdują większe zastosowanie w przemyśle motoryzacyjnym i urządzeniach domowych, pomimo tradycyjnego wykorzystania powłok epoksydowych. Większość termoutwardzalnych proszków może zapewnić wysoki poziom odporności na korozję, temperaturę i udarność. Mogą być również zaprojektowane z szeroką gamą kolorów, połysków i wykończeń powierzchni. Powłoka może być pomarszczona, gładka lub matowa, a grubość folii jest bardzo regulowana.